Eu amo Lissabon

Op donderdagochtend, zeer zeer vroeg, vlogen wij naar Lissabon, al wetende dat het het hele weekend 30-32 graden zou worden.

Met die gedachte is een stedentrip natuurlijk nog leuker.

Alles op Schiphol ging voor de verandering een keer soepel: mijn koffer was maar liefst 2,2 kilo lichter dan het maximaal toegestane gewicht en mijn moeder had ruim 11 kilo ruimte over. Ik ging dus al met de wetenschap dat ik op de terugweg alles wat ik gekocht heb, bij haar kon proppen. Life is good! Daarnaast werd ik voor het eerst niet gestript, van boven tot onder gefouilleerd en hoefde mijn handbagage tas volledig omgekeerd te worden en hoefde ik niet mee een hokje in.

Ik had dus ineens tijd over op de luchthaven. En wat doe je met tijd over? ETEN!

Eenmaal aangekomen in Lissabon bleek dat de taxi's aan het staken waren, dus wij liepen naar de informatiebalie en dat meisje riep iets met 'Public Transportation'.... WAT? WHY!? Alles wat op Schiphol zo goed ging, ging op de luchthaven van Lissabon zo slecht. Gelukkig hebben de eigenaren van ons appartementencomplex een chauffeur kunnen sturen, dus kwamen we alsnog zonder teveel gedoe aan. Ik zag mijzelf namelijk niet de heuvels op en af lopen met koffer, rugzak en andere troep. Lissabon bestaat namelijk uit heuvel op, heuvel af. Ons appartement ligt precies in de juiste wijk: Bairro Alto, de oudere stad van Lissabon en boven een crêperie. Dit lot was mij dan wel weer goed gezind ;-).

De eerste dag hebben we de koffers gedropt en zijn we de buurt gaan verkennen. We zijn begonnen met een brunch, want waar ben ik zonder eten. Deze heerlijke brunch (en gezond ook!) hielden wij bij The Mill, tegenover ons appartement. Brood met Piri Piri & Avocado met gepocheerd ei en allerlei andere lekkere, gezonde dinegn. Daarna zijn we gaan wandelen over de Rua Augusta, de welbekende shopping area en hebben we de Santa Justa lift genomen naar boven (stalen lift, gebouwd door een leerling van Gustav Eiffel, ook wel bekend van de Parijse Eiffeltoren). Eenmaal boven heb je prachtig uitzicht over Lissabon. 492 foto’s gemaakt en lekker op een dak terras wat gaan drinken. #influencermarketing

Na 146 heuvels op en af gelopen te hebben hebben we maar een AED apparaat aangeschaft voor onderweg. Niet alleen mijn moeder met 0 conditie, maar ook ik met MIN 1 conditie waren niet meer in staat te bewegen die avond.

We hebben veel tips gekregen van vrienden waarvan een aantal tips met elkaar overeen kwamen, waaronder restaurant Pharmacia. Een mooie, thematische ambiance (in een oude apotheek), waarbij je waterkaraf een oude peniciline fles is en je bestek wordt geserveerd vanaf een kidney dish (schaal in de vorm van een nier). Dit shared dining restaurant is een welbekende toeristische trekpleister. We aten heerlijk! Zalmrolletjes op zoete aardappelrösti, inktvis met een purree van polenta, tenderloin strips en tot slot een witte chocolade creme brulee. Dag goed afgesloten! FOOD = LIFE!

Qua uiterlijk denk ik dat de lokale bevolking denkt dat ik Portugees ben, want overal werd eerst Portugees tegen ons gesproken, in plaats van Engels.

Portugezen zijn overigens wel goed in Engels, niet zoals bijvoorbeeld de Fransen. Drama. Portugees vind ik persoonlijk een moeilijke taal. Af en toe hoor je een aantal woorden die in het Spaans hetzelfde betekenen, maar de uitspraak is zo anders. Het is allemaal met sssjjjj tussendoor, waardoor het lijkt alsof de klinkers uit de woorden verdwenen zijn. De plaats Cascais wordt bijvoorbeeld Cscshhhhh en Estoril wordt Shhhtril ofzo. Het enige Portugees dat ik ken is van het liedje Parapapapapa papapapaaaa. Iedereen die de Latinhouse feestjes heeft meegemaakt in The Sand of Bloomingdale kent het ook: https://youtu.be/ZthNYozVwNM.

En de Lambada natuurlijk. Uit volle borst meezingen, maar geen ene fuck begrijpen van wat ze nou eigenlijk zingen.

Op dag twee begonnen wij ons ontbijt bij Copenhagen coffee LAB, waarna het tijd werd voor een culturele/religieuze bezienswaardigheid. De Basilica da Estrela. Een prachtig bouwwerk met een nog mooiere binnenkant. Ik ben een paar dagen geleden gevraagd om peettante te worden, dus ik moet mij meer gaan verdiepen in bepaalde zaken omtrent de heer daarboven. Kaarsje aangestoken en gebeden dat die kennis gewoon ‘ineens’ in mijn hoofd zat, zonder ervoor te hoeven leren. Foto’s gemaakt en doorgelopen naar de iets minder culturele hop-on hop-off bushalte. Wat is er nou beter dan de stad verkennen in een bus met rooftop, volop in het zonnetje, zonder je voetjes moe te maken? Alles eigenlijk! Geef mij maar een Limo met eigen masseur en mimosa’s die continu bijgevuld worden, maar de taxi's staakten. Dus ook de limo's (vermoed ik).

Met deze busritten zie je in een korte tijd wel heel veel en kun je gemakkelijk zelf bepalen waar je uitstapt. Torre de Belem it was!

Dit is een verdedigingstoren aan de oever van de rivier Tagus (Taag) en is gebouwd tussen 1515 en 1521. Elke travel Influencer die eens in Lissabon is geweest heeft hier mooie foto’s gemaakt. Mijn foto daarentegen, is alles behalve mooi. Ik dacht mooi te poseren voor een goede #wanderlust foto, maar met mijn wijde vestje en de medium wind die de stad door waaide, werd dit een fiasco. Zie foto!

Anyway... we zijn doorgelopen langs de “boulevard” en hebben de 25-april brug gezien, hebben een boottocht gemaakt over de Taag en alle bezienswaardigheden en mooie architectuur kunnen zien vanaf het water. Ook de Cristo Rei in Almada, waar de brug op uit loopt, was volop in beeld. Veel is geïnspireerd uit andere landen. De 25-april (ponte 25 de abril). Deze brug is 2277,6 meter lang en is een namaak van de Golden Gate Bridge in San Francisco. De brug leidt je naar de Cristo Rei in Alfama. Dit is een kleinere kopie van de Cristo Redentor in Rio de Janeiro. De straten die op en af lopen zijn ook geinspireerd door San Francisco. Hierdoor krijg je mooie foto effecten, zeker met het trammetje, maar ook veel mensen die van vermoeidheid sterven tijdens een stadswandeling (vermoed ik zo...).

De tweede avond zijn we heerlijk gaan eten bij restaurant AURA aan het grote plein: Praca do Comércio (er hoort een kringeltje onder de c van Praca maar ik weet niet waar ik die kan vinden op het toetsenbord). Wat een heerlijk eten. We bestellen ook dingen die we in Nederland niet zo snel zouden bestellen, zoals octopus, maar alles is 1 voor 1 heerlijk. We sluiten de avond af met een perentaart en wandelen (strompelen van de pijn) naar het appartement.

Omdat onze voeten moe waren en onze hoofden ook, van teveel werken, besloten we de volgende dag naar Estoril & Cascais te gaan. Twee kustplaatsen.

We hebben de hele dag bij Reverse Pool & Beach Lounge gelegen, waar een zwembad op het strand stond. Naar Estoril was het slechts 25 minuten met de trein (ja dat hoor je goed, taxi's staakten dus ik moest met de trein) en een retourtje kost welgeteld 5,50 euro per persoon. Tegen de avond aan zijn we met de trein twee haltes doorgereden naar Cascais, de Saint Tropez van Portugal. Dit is een super schattig, pittoresk vissersdorpje waar je heerlijk kan eten, wandelen, genieten van de zonsondergang en de levendige gezelligheid van de straten proefde.

Ondanks de dag vol rust en ontspanning in Estoril, waarbij we letterlijk alleen maar gelegen hebben, voelden onze voeten gebroken.

Ik heb ontdekt dat ik op plaatsen spieren in mijn lichaam heb, waarvan ik niet eens wist dat ze daar zaten. Ik denk wel dat ik 6 kilo afgevallen ben tijdens deze stedentrip, toch mooi!

Lissabon is echt een aanrader met al het moois dat er bij komt kijken, zoals de kustplaatsen zo dichtbij.

De mensen zijn lief, het eten is lekker, bijna alles is redelijk goedkoop (koffie voor 0,80 cent), je kunt alles lopend doen (als je conditie hebt zeker!) en wat je niet lopend kunt doen, kun je met die authentieke trams doen, die heuvel op, heuvel af gaan om mensen "veilig" naar de plaats van bestemming te brengen.

De stad is het leukst met mooi weer, dan kun je overal terrasjes pakken en bruist de stad echt.

Lissabon, Eu Amo! (L)

Liefs,

Nathalie