Thessaloniki: op vakantie met een peuter

Op een mooie dinsdagochtend in augustus, waar ik weken naar uit heb gekeken, vertrok ik met mijn kleine allerliefste Sienna en mijn moeder naar Thessaloniki. Thessaloniki is de op één na grootste stad van Griekenland. Deze stad wordt ook wel Saloniki genoemd. Wij verbleven in het zeer kleine plaatsje Chaldikiki.

Met een kind van 2,5 op vakantie is niet zo 123 geregeld. Los van alle formulieren die ingevuld moeten worden (toestemmingsformulier van ouders, gezondheidsverklaring, kopie paspoorten van ouders etc.) moeten er ook spullen ingepakt worden. Een koffer vol outfits, spenen, zwemluiers, gewone luiers, zalfjes, maiswafels (want daar is madam gek op!) en kinderspeelgoed. En natuurlijk haar slaapzakje/nestje waar ze nog heel graag in slaapt en de kinderwagen. Kortom: met plus minus 100 kilo bagage stapten wij het vliegtuig in.
Toen we nog aan de grond stonden, moesten we haar natuurlijk continu afleiden want stil zitten op Schiphol en magazines lezen over Yolanthe of André & Monique was niet Sienna’s ding. Rondom de gate zaten we even en las ik Jip & Janneke aan haar voor. Janneke speelde een mondharmonica en Jip was aan het drummen. Dus ik zeg tegen Sienna: “wat heeft Janneke?”. En ze zegt gewoon “een mondkap”. Hoe bedoel je kinderen wennen al snel aan de wereld 2.0.

Deze mondkap moesten we op Schiphol en in het vliegtuig continu ophouden. Fijn is anders, maar alles om zo de verspreiding van Corona zoveel mogelijk tegen te gaan. Al moet ik wel zeggen dat ik blij was dat de reis na 2.50 uur klaar was want dat is ook wel het maximale dat je in het vliegtuig wil zitten met een mondkapje. Curacao zit er wellicht dit jaar dus niet meer in met 10 uurtjes mondkap op.
Sienna gedroeg zich zoals elke 2,5 jarige zich gedraagt in het vliegtuig: actief. Klimmen van “oma Bapsie” naar “Tati” en weer terug. En dat 236 keer. Menig trol (daar is ze nu gek op) vloog door de lucht, door het vliegtuig heen en op schoot van mede passagiers die het allemaal wel grappig vonden. Ik was de hele weg heen alleen maar aan het bidden want voordat we vertrokken had Sienna gezegd: “vliegtuig gaat vallen”.
De vlucht duurde gelukkig maar 2,5 uur. Toen we opstegen en op een gegeven moment wolken zagen zei Sienna: “een beetje bang”. Haha. Right there with ya sister!
Toen we gingen landen deed Sienna haar handjes op haar oren en zei “AUW”. Ik zei: “je moet even slikken met een slokje appelsap (sappie aps)” en deed voor wat slikken was. Ik dacht dat de boodschap helemaal duidelijk was dus gaf haar haar flesje appelsap zodat ze kon drinken en slikken. Houdt ze de appelsap tegen haar oren. #kinderlogica.
Eenmaal aangekomen in het hotel, wat overigens compleet geregeld en georganiseerd was door The Travel Club (Renate Bos), zo fijn, hadden we Sienna beloofd dat we gingen zwemmen, dus op naar het strand. Madam was het wat er niet uit te krijgen. “mond dicht” snapt ze nog niet helemaal dus ruim 1,5 liter zout water heeft haar slokdarm gepasseerd.

Vanaf dag 1 t/m dag 7 heeft Sienna niks anders gedaan dan ijsjes eten, zwemmen, maiswafels eten, trolletjes & Platvoet en zijn vriendjes kijken en nog meer ijs eten en zwemmen. Op een gegeven moment had ze helemaal bloed blaren op haar vingers en tenen van het zoveel in het water liggen en er steeds uit klimmen. Haar huidje was helemaal week geworden.
Zelfs rillend en met blauwe lippen, half onderkoeld wil ze alsnog “in DE water” of “hoeft niet uit zjembad”.
Sienna sliep de hele vakantie lekker uit en dat is voor tante een feest. Op dag 2 was ze om 10.45 uur wakker. Net een puber. Het eerste wat ze dan roept is “in de water”. Ontbijten is niet nodig als het aan haar ligt. Omdat ze zo vaak in het water lag en we altijd “Baby Shark” speelden, werd ze ook wel eens wakker: “NEEEEE, BEETJE BANG BABY SJAK”.
Als we niet in het grote zwembad liggen dan liggen we in het “Bumbelbad” oftewel het bubbelbad/jacuzzi. Daar hadden we soms de leukste gesprekken en meest serieuze gesprekken. In vertrouwen zei deze 2,5 jarige tegen mij: “Oma Bapsie luistert niet!”.
Haha. Oma had natuurlijk tegen Sienna gezegd dat ze niet luisterde en wel moest luisteren naar ons en dat interpreteerde zij op haar eigen manier. Oma Bapsie kreeg een stempel.
Op een prachtige dag scheen de zon en aan het eind van de middag, toen we heerlijk in de zee lagen te dobberen, op zoek naar Bergens (de monstertjes die trolletjes op eten), kwamen er donkere wolken onze kant op. Het begon te donderen. “Onwerk” riep Sienna.

Dus wij haastten het water uit om ons om te kleden. Sienna in haar Belle prinsessenjurk.
Toen we buiten liepen om naar de eetzaal te gaan, verscheen daar ineens een adembenemede regenboog. 1000 foto’s verder en we hadden het perfecte plaatje.

Sienna is zo gewend aan een tante die 1000 foto’s per dag van haar maakt, dat ze nu standaard een stopgebaar maakt met haar hand en zegt “MAG NIET FOTO MAKEN TATI!”.
Sterallures.
Na het avondeten mocht zij altijd spelen in de speeltuin van het hotel en gingen wij daarna naar de show. Elke dag een andere show, met andere muziek en andere entertainment. Sienna stond te dansen met andere kindjes en met de TUI entertainment.

Soms sliep ze in de middag, maar soms ook niet. Als ze in de middag niet had geslapen, dan was het ’s avonds niet altijd een pretje met haar. Stout, niet luisteren, veel huilen.
Dus één van de avonden was ze moe en stout en wilde ze niet luisteren. We zeiden dat we terug gingen naar de kamer. Ze begon stout te doen en rende richting de hotel entree (twee glazen schuifdeuren). En ze rent zo tegen die schuifdeuren aan omdat ze het glas niet zag. Het was niet al te hard, dus wij moesten kei en keihard lachen, waardoor zij ook lachte. Karma (wie stout wil zijn, moet pijn lijden haha!).
Het waren 7 heerlijke dagen die voorbij zijn gevlogen. Als het aan mij lag (en aan Sienna en mijn moeder ook) had de vakantie nog een paar maanden mogen duren. We besloten de vlucht naar Amsterdam te laten gaan en naar Engeland te vliegen, zodat er geen quarantaines plaats hoefden te vinden (vanuit NL naar EN was quarantaine verplicht) dus konden wij mijn zusje zo helpen en ervoor zorgen dat niemand in quarantaine hoefde.

Sienna gaat namelijk verhuizen naar Brighton. Voor ons was het gelijk leuk om Brighton te zien. We zijn daar 1,5 dag gebleven.

De terugvlucht naar Engeland was prima te doen. Sienna sliep uur lang. Het uurtje dat ze niet sliep was hilarisch. Ze heeft een eigen drinkflesje met rietje erin (van HEMA, ideaal) en daar was druk op komen te staan in het vliegtuig. Ze wilde een slokje nemen en opende het flesje. Water (gelukkig!) uit haar flesje vloog tegen het plafond met wel 30 kilometer per uur en de meneer die achter ons zat kreeg een straal water in zijn gezicht. We hebben (nadat we 100 keer sorry gezegd hebben) zo hard gelachen, zelfs Sienna moest lachen, die ook helemaal nat was.

Zo sloten we onze vakantie naar Griekenland af en begon het Brighton avontuur. Een heerlijke stad in Engeland, aan de kust, waar je ook het vakantiegevoel hebt. Hierover meer in mijn volgende blog.

Ik ben dankbaar voor de dagen die ik nog met Sienna heb kunnen doorbrengen voor haar verhuizing en ga haar zo enorm missen. Het afscheid in Brighton was vol met tranen, net als de terugvlucht naar Nederland. Ik hoop dat deze klote COVID periode heel snel voorbij is, zodat ik zo snel mogelijk weer naar Brighton kan om mijn zusje, zwager en Sienna te zien (zonder 2 weken quarantaine op een hotel kamer). Tot die tijd: Facetime.
Ik ben mijn zwager en zusje heel erg dankbaar dat ik dit met mijn allerliefste nichtje heb mogen doen.

# sisiennatiforever!

Liefs,
Nathalie