Mijn tweede thuis: het onveranderde Dushi Korsou!

Februari 2017.... Mijn nichtje Aisha werd eind van deze maand 18 jaar. Een mijlpaal dus er werd een groot feest gegeven. En als het grootste deel van je familie in Nederland woont, is dat natuurlijk niet altijd even leuk op verjaardagen.

Dus....... wij hebben tickets geboekt voor Aisha's sweet 18!
Op 26 februari vloog ik naar Curaçao. Uiteraard ben ik eerst op Schiphol weer goed onder handen genomen door de beveiliging met strippen, fouilleren en scannen, zoals altijd. Ach, ik ben het nu wel gewend. Na 10 uurtjes was ik op Curaçao en diezelfde avond was het feestje van Aisha, die niet wist dat ik als verrassing op haar feestje kwam.

Het feest werd gegeven in de oude Bermuda, naast de movies (voor degenen die Curaçao kennen). Om 00.00 uur luidden we met taart en champagne Aisha haar 18e levensjaar in en daarna moesten de 'volwassenen' weg want dan begon de echte twerk- & dagger party ;-).

Aisha was ontzettend verrast dat ik achter een stel ballonnen vandaan sprong om haar een fijne verjaardag te wensen. Ze had het totaal niet verwacht: mission accomplished!

Heerlijke taart gegeten, lekker mijn mailibuutjes met jus 'd orange gedronken en een dansje gewaagd met mijn oude (maar gouden) oom Nouaf. Daarna naar huis en slapen, want ik was al 24 uur wakker en de dag daarna hadden we weer een surprise feest voor Aisha met BBQ (wat is er nou beter dan BBQ!).

Tot mijn grote schrik regende het even op Curaçao die dag. Ik dacht dat het wellicht een 1-dags buitje zou zijn (dat overigens wel snel over waait - max 1 uurtje regen). Het heeft bijna elke dag wel geregend deze vakantie. Voordeel: niet verbrand!

Mijn blogs over Curaçao kan ik eigenlijk altijd heel beknopt houden, want het is alsof ik een blog schrijf terwijl ik thuis ben, maar dan met heeeeel veeeel ETEN! Elke dag uit eten en elke dag zonnen/zwemmen/strand en familie.

Wat er op Curaçao wel echt heel anders is dan in Nederland, naast de 'tranquilo' levensstijl is hoe men daar omgaat met honden. Hier in Nederland zie je nauwelijks tot NOOIT een hond op straat lopen zonder bandje, een hond die bij niemand hoort. Op Curaçao zie je bijna niet anders.

Honden worden daar niet uitgelaten, maar doen hun behoefte in de ruime tuinen die de huizen op Curaçao bezitten. De honden die je ziet lopen zijn dus bastaard zwerfhonden. En dit zijn er veel. Heel veel! Ik vind dat dan ook elke keer weer dat ik er ben ontzettend zielig. Die honden lopen in 30 graden over straat te zwerven, op zoek naar eten.
Gelukkig hebben ze DETTIE! Dettie, mijn lieve maar vooral gestoorde tante, rijdt namelijk rond in haar grote JEEP met enorme potten hondenkoekjes en hondensnoepjes, zodat ze overal op het eiland wat uit het raam kan gooien. Het is net de voedselbank voor honden.

Ik vind persoonlijk dat ik goed kan autorijden. Ik heb nooit een ongeluk gehad (klop het af) en anticipeer goed naar mijn inziens. Ik ben niet angstig in het verkeer en rijd vaak hard. Op Curaçao NIET! Daar rijd ik als een randdebiel. Ik ben namelijk zo panisch dat ik éénn van de zwerfhonden aan rijd. Dus ik sta continu op de rem, zie continu honden oversteken (ook al steken ze niet echt over) en ben alsmaar bang de dood van een hond op mijn geweten te hebben. Ik zie mezelf ooit (als ik dood ben) geweigerd worden bij de hemelpoort omdat ik een hond heb aangereden. Kortom: mijn moeder die naast me zat was dus elke rit misselijk van mijn onnodig remmen en hond ontwijkende gedrag.

De cultuur is op Curaçao is onveranderd gebleven. Als je aankomt op de luchthaven, sta je eerst een uur in de rij om een stempel te krijgen. Dat is al zo lang ik mij kan herinneren zo en hier wordt gewoon geen verbetering toegepast tot grote ergernis van de toeristen. Maar... als je eenmaal het vliegtuig uit stapt krijg je die klap van een warm gordijn over je heen en ben je al in de vakantiestemming, dus je ergert je er minder aan.

Ook in de supermarkten mag je blij zijn als ze je goedemorgen wensen of je uberhaupt aankijken als je afrekent. Er is volgens mij een soort Nederlanders 'haat' bij de Antillianen daar. Ik denk dat dat is omdat zij vinden dat de 'Nederlanders' het eiland proberen 'in te pikken'. En dan heb ik het nu over de 'Nederlanders' die daar naartoe zijn geëmigreerd en niet de toeristen. Dit is natuurlijk niet waar, ze willen alleen verbetering door verandering toepassen, maar daar zitten de Anti's gewoonweg niet op te wachten.

De mentaliteit van de Antillianen is hetzelfde als altijd. Wij kwamen van het strand en er was een jongen met een soort achtige race auto een keiharde slip aan het maken op de rotonde. Wij schrokken. Totdat we zagen dat hij rondje na rondje indruk wilde maken op zijn 'dushi' die naast hem zat en dat hij helemaal niet in de slip was geraakt maar gewoon doodleuk 'stoer' gedrag vertoonde waarbij andere auto's bijna tegen elkaar op botsten. Niemand die er van op kijkt of er wat van zegt (mijn tante stond er direct voor met haar auto en die heeft er nooit meer wat over gezegd, schijnbaar is het normaal hihi!). Tranquilo!

Een dikke plus ten opzichte van Nederland zijn de heerlijke stranden en beach clubs waar we dagelijks onze entree maakten. En dan in het bijzonder: Baoase Culinary Beach Resort (http://baoase.com/nl/) waar je op dik opgeschudde kussens ligt en het zand van je bedje wordt geveegd voor je. Ook St. Tropez Beach club blijft een heerlijke plek om te vertoeven. Ik blijf toch altijd naar dezelfde fijne plekken gaan. Qua restaurants: de Gouverneur en Steak & Ribs - heerlijk! Bij Steak & Ribs moet je ook echt vragen om Arepa's. Dit zijn mini gevulde maisbroodjes met kaas of tonijn. Kies voor kaas!

Deze vakantie hebben we ook wat nieuwe plekken ontdekt, voor zover dat kan op een eiland van +- 61 kilometer lang.
Op het strand liggen bij Baoase en daar lunchen. Vooral vragen om de Funchi frietjes, heerlijk!

Ook een aanrader - nieuw op Curaçao - is dineren bij Scuba Lodge. Je zit dan op het zand, kijkt uit op de zee en ziet de zon onder gaan, fantastisch!

Ik zou na 10 dagen alweer naar huis gaan maar had mijn ticket verlengd, zodat ik nog een paar dagen extra van de zon kon genieten. Na 2 weken was het dan echt tijd om naar huis te gaan. Ik hoop mijn tweede thuis volgend jaar weer te kunnen bezoeken en het precies terug te vinden zoals ik het heb achter gelaten: onveranderd!

Veel liefs en tot de volgende trip weer; Kopenhagen?!

Nathalie