Orang Belanda II

Nou... We gaan weer een keer reizen hoor! Douane en beveiligingen... Na behoorlijk wat gereisd te hebben de afgelopen twee jaar en maar liefst 18 verschillende luchthavens te hebben gezien, weet ik het zeker; ik heb een probleem met "autoritaire" figuren! Beveiliging, douane, grondstewardessen.... Ze kunnen me allemaal iets ontnemen op het moment dat het hen goed uit komt! Stewardessen zeiken over teveel kilo's in mijn koffer. Wat maakt 7 kilo teveel in mijn koffer nou voor 'n verschil?! Douane... Altijd die chagrijnige houding en eeuwige vragen over waarom je van stoel verwisseld bent en waarom je in je eentje van Curacao naar Amsterdam vliegt. Hellooooo?! Zie ik eruit als een of andere bolletjes slikker? En dan hebben we de beveiliging..... Ik ben dus al eerder een keer gescand, gefouilleerd en gestript maar dit sloeg echt alles...

30 mililiter desinfect handspray. Ja spray, geen gel. Weken naar op zoek geweest. Eindelijk gevonden. Heel netjes in een plastic zakje gedaan in mijn handbagage. Moest er allemaal uit om door de scan te gaan. Prima. Kom ik aan de andere kant van het scanapparaat, zit die desinfect spray niet meer in m'n plastic zakje. Weg! Hoe dan?? Beveiliging stoer doen: "even goed in je tas kijken!" Nee hoor, daar was ie niet! Is dat ding er dus uitgepleurd, tussen de lopende band terecht gekomen, lopende band naar de klote! Heb ik weer! Beveiliging in rep en roer. Ik met mn hand tussen die lopende band en trek die desinfect spray er zo tussen uit. Gezeik om niks dus. "Er is nog een vacature vrij bij ons hoor" riep een beveiliger me nog na.... Nou, wellicht als ik een keer behoefte heb om onterecht macht uit te oefenen op mensen!

Anyway....eenmaal achter de douane weer drama. Mn moeder was na 13 minuten al haar instapkaart verloren. Rende ze als een kippetje zonder kop Schiphol over, op zoek naar haar instapkaart. Eindstand: niet gevonden!

Na 18 uur reizen zijn we eindelijk geland op luchthaven Soekarno Hatta in Jakarta - vernoemd naar de eerste president van Republiek Indonesië (Soekarno) en de eerste vice president van Republiek Indonesië (Hatta).

Jakarta is een drukke stad. Dat zegt men van Amsterdam ook wel, maar NEE! Dit is niet hetzelfde. Met 18 miljoen inwoners, waarvan ruim de helft in pure armoede leeft, is Jakarta niet groot, maar gigantisch. De scootertjes en fietsen vliegen je overal om de oren. Indo's houden van fietsen. Vandaar dat mijn ouwe Indo papa fietsen zo leuk vindt, 1 grote familie! Alleen zijn die indo's hier een stuk slanker. No offense pap!

Het verkeer staat non stop vast in de grote steden. Het 'Coentunnel probleem' was hier niks bij. Over een stuk van 25 kilometer doe je gemiddeld 2-3 uur! Er is dan ook maar 1 weg binnen de bebouwde kom en daar moet iedereen doorheen; auto's, fietsers, scooters met hele gezinnen erop, vrachtwagens, paard en wagen en zelfs voetgangers.

Op onze eerste avond hebben we een stukje Jakarta verkend en lekker Indonesisch gegeten bij Blok M (mall). Een volledige maaltijd en drinken met zijn tweeën kost hier nog geen 5,00 euro. 'S avonds een massage op de hotelkamer geboekt (hoe kan het ook anders) zodat we de volgende dag topfit de deur uit konden!

We zijn de eerste dag gelijk op ontdekkingsreis gegaan: Bogor, Puncak Pass en Theeplantages. In Bogor zijn we naar de welbekende botanische tuinen geweest met onze Nederlandssprekende gids Denie, die ons 2,5 uur lang heeft rondgeleid. Klinkt heel saai en om eerlijk te zijn was dat het ook wel een beetje. De baby poes voor de deur van de Botanische tuinen interesseerde me meer.... Wel een heel leuk weetje voor jullie: Kopi Luwak, bekende en vooral dure koffie hier in Indonesie, wordt gemaakt van schijt van een of andere bunzing. Nogal zeldzaam en daarom duur! Ik zit mn moeder echt te pushen om Kopi Luwak te bestellen. Ben te benieuwd maar lust zelf geen koffie! En om eerlijk te zijn ben ik ook niet dol op dierenschijt. Maar mn moeder eet ook zo vaak producten die al jaren over datum zijn dus wat maakt die bunzing schijt dan nog uit. Hoop niet dat ze dit leest trouwens.
#Overigens: de bunzing is een alias voor een civet katachtige. Iemand ooit zoiets gezien?

Na de botanische tuinen zijn we naar Puncak Pass gegaan op aanraden van mijn neef. Onderweg lekker lumpurs gegeten en eenmaal aangekomen geluncht bij Rindu Alam (alsof dit jullie echt iets zegt). Echt een super mooi uitzicht over de vallei vol theeplantages. Omdat ik nog meer wilde zien van theeplantages vroeg ik onze chauffeur voor de dag, Ryan, om te stoppen op mooie plekken. En dat nam Ryan wel heeeeeel serieus. Berg op, berg af, off the road op het moment dat het begon te stromen van de regen. Weer berg op, door een theeplantage, langs het ravijn en toen.... Zaten we vast! Echt VAST! Het regende zo hard (moesson style!) dat de grond een soort van moeras werd en het achterwiel dieper en dieper de grond in zakte. Ik helpen duwen, dat geloof je toch al niet?! Hielp geen reet. Die arme Ryan was de hele dag aan het vasten en op het moment dat hij mocht eten brak de pleuris uit. Ryan rende in de stromende regen terug naar het dorpje beneden om twee mannen die net hun vasten aan het verbreken waren te roepen. Mijn moeder en ik bleven in de auto wachten. Bliksem en donder waren de regen komen vergezellen en de achterkant van de auto stond zo goed als tegen het ravijn aan. Oeps. Echt een ooohwww shitttt momentje. Ryan kwam terug met twee mannetjes en na 1 minuut zaten we allemaal onder de modder van het duwen. Toen moest ik rijden en ging Ryan duwen. Hielp niks. Modder overal en auto geen ene moer vooruit gekregen. Vind het wel een 'accomplishment' dat ik de auto niet het ravijn in heb gereden met het stuur en de versnellingspook aan de linkerkant. #Englandstyle

Volgende poging tot oplossing: we moesten helemaal achterin de auto gaan zitten van Ryan, zodat er tenminste gewicht op de achterwielen stond. Mijn moeder was te bang om te sterven in een ravijn dus liet ze mij gaan. En laten we eerlijk zijn; mijn moeder daar laten zitten had toch geen verschil gemaakt met haar kippenkontje.
Afijn, na 1,5 uur duwen, trekken en onder de modder zitten zijn we eruit gekomen. We hebben de twee mannen die kwamen helpen serieus een maandsalaris (hier, niet in NL) gegeven uit dankbaarheid. Ik denk serieus dat mijn moeder vanaf heden alleen nog maar Nederland - Curaçao reisjes boekt, lekker veilig.

Normaal gaan mijn blogs voor 85% over eten. Deze niet. Wegens onze drukke schema's hebben nauwelijks iets gegeten. Als ik niet uit kijk val ik nog af deze vakantie!!! Ik drink ook al niks want ik ben als de dood dat ik ergens onderweg naar de wc moet op een niet westerse plek. WC = gat in de grond = Sri Lanka Trauma. Mijn nieren zijn aan het chillen deze vakantie!

We zijn de volgende dag op de trein gestapt en naar Bandung gereisd. Prima te doen. 3 uurtjes zitten en Grey's anatomy op de laptop aan. Daarnaast had je zo nu en dan prachtig uitzicht over lange en gestrekte rijstvelden.

Bandung is een vieze stad qua lucht. Uitlaatgassen komen je tegemoet op het moment dat je het treinstation uit stapt. Als je hier een frisse neus wil halen ga je naar BINNEN! Verder is Bandung wel geinig, maar niet een lang verblijf waard. De Kawah Putih krater is wel een bezoek waard. Erg toeristisch maar mooi om te zien. Ik weet trouwens niet wat het is met die Aziaten maar ze willen ALTIJD met westerlingen op de foto. De helft van onze tijd hier staan we op fototoestellen van vreemden. "Ohhhh Orang Belanda, picture please! Can we take picture together?" #orangbelanda = hollander

Tot nu toe is Indonesie echt prachtig op elk gebied. Jammer dat ze dat zelf minder waarderen want overal ligt plastic, troep en vuil op straat. Echt zonde.

De mensen hier zijn in 1 woord fantastisch! Lief, behulpzaam, bescheiden en ontzettend blij! Blij met alles wat ze krijgen en tevreden met alles wat ze hebben. Ruim 87% van de bevolking hier is Moslim. Misschien moet ome Geert eens een bezoekje brengen aan Indonesie voordat hij zijn befaamde anti-moslim uitspraken doet.

Morgen vliegen we, als het goed is (op een of andere manier worden we geweigerd door de luchtvaartmaatschappij, ik ben nog aan het uitzoeken waarom) naar Yogyakarta. Hoge verwachtingen want ik heb veel mooie verhalen gehoord. Plus: de Borobudur is daar in de buurt dus het kan niet mis gaan. Ik verwacht een 8,5...

Tussenstand - cijfers
Jakarta: 7,5
Bogor: 7
Puncak Pass: 7
Stadje waar we in de modder vast zaten: 4
Bandung: 6

To be continued.....

Liefs,
Nathalie